Manos Hadjidakis kai laïki mousiki paradosi

Μια εμπεριστατωμένη, πρωτότυπη και ενδιαφέρουσα μονογραφία για το έργο του Μάνου Χατζιδάκι και το έντεχνο λαϊκό τραγούδι!

Η εν λόγω μονογραφία, με αντικείμενο το έργο και τη σημαντική προσφορά του Μάνου Χατζιδάκι στον νεοελληνικό πολιτισμό του 20ού αιώνα, πραγματεύεται τη διαλεκτική σχέση του συνθέτη με την ελληνική λαϊκή μουσική παράδοση, εξετάζοντας τους βασικούς πυλώνες της λαϊκής δημιουργίας: δημοτικό, λαϊκό και ρεμπέτικο τραγούδι, κατά τη διάρκεια της 50ετούς δημιουργίας του Μάνου Χατζιδάκι στον κινηματογράφο, το θέατρο, το μπαλέτο και τους κύκλους τραγουδιών.

Μέσα από το δούναι-λαβείν της ελληνικής μουσικής κληρονομιάς, αναδεικνύονται αφενός η ελληνικότητα του συνθέτη, αφετέρου οι συνθήκες μέσα στις οποίες γεννήθηκε, στα τέλη της δεκαετίας του ’40, ένα νέο είδος μουσικής: το «έντεχνο λαϊκό» τραγούδι.

Το κενό που έρχεται να καλύψει στην αστική Εθνομουσικολογία και τη μουσική φιλολογία η παρούσα μονογραφία αφορά και στην αποτύπωση, με μεστό επιστημονικό κι εύληπτο λόγο, των χαρακτηριστικών του «έντεχνου λαϊκού» τραγουδιού και της σχέσης του με τον στίχο και τη χορευτική πράξη.

Παράλληλα, τοποθετώντας τον Μάνο Χατζιδάκι στο παγκόσμιο μουσικό γίγνεσθαι του 20ού αιώνα, συγκρίνονται για πρώτη φορά οι κοινωνικοπολιτικές συγκυρίες στην Ελλάδα, οι οποίες οδήγησαν στην αναγνώριση του ρεμπέτικου (αρχής γενομένης από τον Μάνο Χατζιδάκι), με εκείνες του εξωτερικού, οι οποίες οδήγησαν στην αναγνώριση και προβολή αντίστοιχων αστικολαϊκών ειδών σ’ Ευρώπη και Αμερική: flamenco, fado, tango, blues, jazz.