«Δεκέμβρης, 1947. Φοβάμαι! Φοβάμαι, μανούλα μου. Δεν ντρέπομαι που το λέω. Μου γράφεις να προσέχω την υγεία μου. Να φυλάγομαι από το κρύο. Να φοράω πάντα τη φανέλα που μου έχεις πλέξει με τα χεράκια σου. Αχ, μανούλα μου! Από το κρύο είναι εύκολο να φυλαχτείς. Πώς όμως να φυλαχτείς από το φόβο; Με τα σώβρακα; Μακάρι! Ο φόβος είναι κάτι που Δε βγαίνει με το τίποτα!… Είναι μια ανίατη ’’αρρώστια’’ που αλέθει τα σωθικά. Πριονίζει τα νεύρα μέρα-νύχτα».
Η «Άσβηστη Ελπίδα» είναι το τελευταίο μέρος μιας τριλογίας που αναφέρεται στις δραματικές μέρες της Νεοελληνικής μας Ιστορίας, στις μέρες του Εμφυλίου Πολέμου, όπως τις έζησαν φαντάροι κι αντάρτες. Ο Νίκος Κυτόπουλος, μετά το «Μεγάλο Ανήφορο» (1957) και τη «Δοκιμασία» (1983), καταθέτει τις προσωπικές του μαρτυρίες, πλασμένες με στοιχεία μυθιστορηματικά.
Ο Νίκος Κυτόπουλος, ζωντανός μάρτυρας εκείνου του σπάνιου στα χρονικά αδελφικού αλληλοσπαραγμού, δίνει την ατμόσφαιρα εκ των ένδον. Η τραγική πραγματικότητα μεταμορφώνεται σε σισύφειο μύθο. Ο συγγραφέας αίρεται πάνω από τα γεγονότα, τις καταστάσεις, αλλά και τον εαυτό του κι αναζητεί μέσα στο χαλασμό τον άνθρωπο, τις αντιφάσεις του και το δράμα του. |