Tourkos hristianos kai orthodoxos

«Θα περάσουν χρόνια, σουλτάνε μου, και μόνο όταν θα έχει ωριμάσει, θα καταλάβει αυτό το παιδί τη βοήθεια που του πρόσφεραν απλόχερα όλοι αυτοί οι άνθρωποι των διαφορετικών εθνικοτήτων, θρησκειών και αντιλήψεων, με κίνδυνο να χαρακτηριστούν συνένοχοι.»
«Η ψυχή των λαών, αυτοκράτορά μου, μιλάει την ίδια γλώσσα, αλλά δυστυχώς ούτε οι λαοί ούτε οι σουλτάνοι τους το έχουν καταλάβει ακόμη».
«Δε είναι σουλτάνοι, σουλτάνε μου.»
«Ξέρω, ξέρω. Είναι κυβερνήτες, πρόεδροι.»
ξαφνικά χαμογέλασαν. Άκουσαν τις ανύπαρκες καμπάνες της Αγια-Σοφιά να χτυπούν, τους μουεζίνηδες στους έξι μιναρέδες του Σουλτάν Αχμέτ να τραγουδούν και την πλημμυρισμένοι από ευτυχία φωνή του Ραούφ να σκεπάζει όλη την Πόλη, μετά από την δεκαπενταετή αποχή, να την προσπερνάει και να χάνεται στα πέρατα της γης. «Σ’ αγαπώ, Λεϊλάαα!»