Teleftaia epithymia

Στη Σμύρνη των Ελλήνων, προτού ξεσπάσει εκείνος ο δαιμονισμένος ανεμοστρόβιλος, γνωρίστηκαν και αγαπήθηκαν ο Λεωνίδας και η Αμαλία. H ζωή τούς χώρισε όταν εκείνη αναγκάστηκε να παντρευτεί κάποιον άλλο.
Θ' ανταμώσουν ξανά στην Αθήνα μετά το μεγάλο ξεριζωμό. Αυτή είναι χήρα κι εκείνος ανερχόμενος αρχιτέκτονας.
Τώρα αυτά που στέκονται ανάμεσά τους είναι μια γυναίκα χωρίς αναστολές και ένα βαρύ μυστικό.
Κι ενώ όλοι γύρω τους ζουν με μνήμες και ονειρεύονται να γυρίσουν στις χαμένες πατρίδες και στα σπίτια που άφησαν, αυτοί οι δυο καίγονται από μια αλλιώτικη φωτιά.

«Ένα μόνο θα 'θελα, σαν πεθάνω», της γράφει. «Να ξέρω πως κάποτε μ' είχες αγαπήσει. Αυτή είναι η τελευταία επιθυμία μου…»
«Ό,τι και αν θα έγραφαν αύριο τα βιβλία της ιστορίας, αυτό που είχε σημασία τώρα ήταν η δικαίωση του ονείρου. Πίσω από τους καπνούς της φωτιάς που έζωσαν την πόλη βρισκόταν εκείνος ο μαγικός γύρος που κάνει το χελιδόνι στον αέρα αναζητώντας την παλιά φωλιά του. Πίσω από την άρνηση των καραβιών να επιβιβάσουν τους κατατρεγμένους ανθρώπους κρυβόταν η χρυσή στολή ενός αρχαίου πολεμιστή που δεν τον χωράει η κάμαρα. Πίσω από τα κλάματα και τους οδυρμούς των μανάδων, των συζύγων, των αδελφών, αναδυόταν σύγκορμο το κρυστάλλινο χαμόγελο του μέλλοντος. Πίσω από την αυγή έτρεχε η νύχτα, πίσω από το σκοτάδι το φως και, όπως πάντα, τον υλικό θάνατο που ταπεινά συνοδεύει ο όρκος μιας αιώνιας ανάμνησης τον διαδέχεται η αναγέννηση της ψυχής...
»Καθαρή, απαιτητική, άδεια από μιαρές σκέψεις και γεμάτη σιωπή.
»Σαν αλειτούργητη εδώ και πολλά χρόνια εκκλησία.
»Σαν καλοκαιρινή αύρα που φέρνει στην επιφάνεια της θάλασσας ό,τι απόμεινε από το ναυάγιο.
»Σαν τελευταία επιθυμία...»