Όμως κάθε χτύπος του ρολογιού στο χρόνο χτύπαγε και στον υποθάλαμο της μνήμης της ένα σφυρί που σκάλιζε σκηνές από το παρελθόν, σκηνές πάθους δίπλα στον Βύρωνα, σκηνές χαλάρωσης, ασήμαντες μεν, αλλά τόσο σημαντικές για κάποιον άνθρωπο που ζει χωρίς να έχει ζήσει... Γιατί η Φωφώ δεν είχε ζήσει. Ακόμη και οι καλές στιγμές δίπλα στον άντρα της, με το χρόνο, την ωριμότητα, τη σύγκριση, είχαν αρχίσει να ξεθωριάζουν τόσο που η ίδια αναρωτιόταν αν υπήρξαν ποτέ.
Η σύγκριση!!! Ο μεγαλύτερος εχθρός ενός άντρα είναι η σύγκριση. Γι' αυτό οι άντρες προτιμούν τις γυναίκες που δεν έχουν εμπειρίες, που δε γνωρίζουν. Γιατί ποτέ δε θα έρθουν σε σύγκρουση με αυτό που λέγεται σύγκριση. Και δυστυχώς για τον Μηνά, η Φωφώ σύγκρινε πλέον.
Όταν η Φωφώ παντρεύτηκε τον Μηνά, πίστεψε ότι ο γάμος της ήταν η πιο όμορφη στιγμή της ζωής της. Τώρα, δεκαοχτώ χρόνια ύστερα από εκείνη τη μέρα, η πιο όμορφη στιγμή της είναι όταν αυτός λείπει από το σπίτι... Τότε ήταν ένα εικοσάχρονο ολόδροσο λουλούδι με πενήντα πέντε πόντους μέση και στητά στήθη. Τώρα θυμίζει μικρή φάλαινα και η μέση της έχει φτάσει στους εκατόν δεκαπέντε πόντους. Ο άντρας της την κερατώνει σε κάθε ευκαιρία, αδιαφορεί γι' αυτήν, το σεξ είναι ανύπαρκτο στη ζωή της και τα παιδιά της δεν τη σέβονται. Η Φωφώ βυθίζεται όλο και πιο πολύ σε μια καθημερινότητα δυστυχίας, ώσπου ένα μικροατύχημα γίνεται η αιτία να ανατραπούν τα πάντα. Μια έκπληξη τους περιμένει όλους. Μια έκπληξη από αυτές που σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν τελικά η ζωή αντιγράφει το σενάριο ή το σενάριο τη ζωή... |