Απώλεια Σοφίας

«Μέχρι να φτάσουμε στο αυτοκίνητο ήμασταν και οι δύο σαν να είχαμε βγει από τη θάλασσα. Η Σοφία άναψε τη μηχανή, ενώ εγώ έστυβα τα βρεγμένα μαλλιά μου και η καταρρακτώδης βροχή έπεφτε πάνω στα τζάμια. Ξεκίνησε βιαστικά, είπε ότι αυτό που ήθελε ήταν να φτάσει το γρηγορότερο στο σπίτι, να πιει ένα ζεστό καφέ και να αλλάξει. Έκοψε το τιμόνι με νευρικές κινήσεις για να ξεπαρκάρει, άλλαξε γρήγορα ταχύτητα από πρώτη σε δευτέρα κι αμέσως σε τρίτη. Πάτησε γκάζι και όρμησε στην άσφαλτο, ή τουλάχιστον εκεί που νόμιζε ότι υπήρχε άσφαλτος, γιατί μπροστά μας δεν φαινόταν τίποτα».
Οι σχέσεις μας, ακόμα και οι πιο αθώες, είναι πάντοτε ιδιοτελείς. Κάτι που η Δάφνη αποφεύγει να λάβει υπόψη της, καθώς αφηγείται την ιστορία της Σοφίας, η οποία βαδίζει σχεδόν αυτάρεσκα το δρόμο της αυτοκαταστροφής. Ίσως η Σοφία, έστω κι αν δεν το ομολογεί, έχει συνείδηση αυτού του δούναι και λαβείν, ενώ η Δάφνη βολεύεται εξυμνώντας την ανιδιοτέλεια μιας φιλίας που στο τέλος καταρρέει.
Κάτω από το φιλήσυχο ρεαλισμό και την ακύμαντη αφήγηση της Ελιάνας Χουρμουζιάδου ο αναγνώστης θα ανακαλύψει τις παραμορφώσεις και τους κλονισμούς μιας ιδιαίτερης πεζογραφικής φωνής.