"Η Γκρέτα γέλασε για να μην ουρλιάξει και έσφιξε το τιμόνι με δύναμη σαν να ήθελε να το στραγγαλίσει. Παλιρροϊκό κύμα το παράπονο της αποτυχίας, ανάβλυσε απ' τα τρίσβαθα της ψυχής της, ισοπεδώνοντας τα πάντα, ξεπλένοντας όλα τα κατάλοιπα της συμβατικότητας, τις οξειδώσεις μιας μάταιης στωικότητας, τα πικρά και δηλητηριώδη κατακάθια της επίπλαστης κοινωνικής αξιοπρέπειας, η Γκρέτα μίλησε την αλήθεια. […] Το πιο ανατριχιαστικό για κείνη ήταν ότι άκουγε για πρώτη φορά τη δική της φωνή. Ήταν αυτή η ίδια που έλεγε την αλήθεια κι ήταν η πρώτη φορά".
Βγαλμένο από τα καρέ ενός κινηματογραφικού φιλμ θα μπορούσε να είναι το μυθιστόρημα του Δημήτρη Τάντηρα (Νήρα), "Το χαμόγελο του καλοκαιριού". Η πλοκή, το σασπένς και οι ήρωες του βιβλίου προκαλούν τον αναγνώστη να αναζητήσει την κάθαρση του μύθου, καθοδηγούμενος από τις πλούσιες εικόνες και τους ευρηματικούς διαλόγους.
Η σχέση ενός μοναχικού άνδρα και μίας γυναίκας που αναζητά το παρελθόν της αποτελούν απλά την αφορμή για να ξετυλίξει ο συγγραφέας το κουβάρι της ιστορίας του: την αναζήτηση του εσωτερικού μας κόσμου, την περιπλάνηση στις βαθύτερες πηγές της σκέψης και τη διερεύνηση των πιο ουσιαστικών αισθημάτων μας. |