Η απολογία του Ζ

Με δυσκολία το πέρασαν μέσα απ' την πόρτα. Το ξεκασέλωσαν, το ’στησαν σε μια γωνιά. Της δώσαν και το φυλλάδιο χρήσης. Ήρθε κι ο ηλεκτρολόγος κι έβαλε μια καινούργια πρίζα, με γείωση. Η κυρα-Κατίνα τούς κέρασε γλυκό. «Άντε καλορίζικο» της ευχήθηκαν κι έφυγαν. Κατά τις έντεκα ήταν έτοιμο. Πήγε κι αγόρασε όλα τα τρόφιμα που θα το γέμιζαν. Αβγά που τα 'βαλε στις θήκες τους, μπριζόλες στην κατάψυξη, φρούτα και λαχανικά για το κάτω συρτάρι. Έβαλε νερό σε πλαστικές μποτίλιες. Κι έφτιαξε ένα ψάρι που θα το 'τρωγαν κρύο το ίδιο μεσημέρι. Η ζωή της γέμισε όπως κι η κουζίνα. Τώρα είχε να ασχολείται με κάτι συνεχώς. Τα βράδια, κλείνοντας το φως, έβλεπε μέσα στο φωτεινό του παράδεισο, κρυφό σαν ένα όστρακο που τ’ ανοίγεις. Κι όταν τις νύχτες δεν μπορούσε να κοιμηθεί, έβαζε όλη της την προσοχή στο να παρακολουθεί την ανάσα του που άρχιζε και σταματούσε με μια δική του νομοτέλεια. Βέβαια, ανέβηκε ο λογαριασμός του ηλεκτρικού τον πρώτο μήνα, αλλά πάντα υπήρχε ένα ποτήρι κρύο νερό, πάντα μπορούσε να σιτέψει το κρέας, πάντα τα φρούτα ήταν παγωμένα. Έτσι αρνήθηκε να πάει στην εξοχή, όταν ο άντρας της πήρε την άδειά του.