Η θάλασσα, το λίκνο της ζωής, σημαδεύτηκε στο πέρασμα των αιώνων από τον άνθρωπο, ωστόσο διατηρεί ακόμα αναλλοίωτα πολλά από τα χαρακτηριστικά της. Τους δύο τελευταίους αιώνες οι άνθρωποι έχουν πενταπλασιαστεί σε αριθμό. Κατακτώντας όλο και πιο μακρινές γωνιές του Πλανήτη: δάση, έρημοι, στέπες, ακόμα και τμήματα της τούνδρας έχουν δώσει τη θέση τους σε πόλεις, σε αγροκτήματα και σε εργοστάσια. Τα πλοία, κάποια μεγαλύτερα κι από χωριά, έχουν διασχίσει κάθε πιθανή θαλάσσια οδό ταξιδεύοντας από ήπειρο σε ήπειρο. Κι όμως, το απέραντο γαλάζιο παραμένει στο μεγαλύτερο μέρος του αδάμαστο και ανέγγιχτο. Από την αρχή της περιπέτειας του ανθρώπου στη γη, η σχέση του με το υδάτινο στοιχείο γίνεται όλο και πιο περίπλοκη. Η θάλασσα αντιπροσωπεύει τη ζωή και το θάνατο: για τον άνθρωπο της βιομηχανικής εποχής που τη θεωρεί ανεξάντλητο πλουτοπαραγωγικό πόρο, για τους αρχαίους λαούς που τη συσχέτιζαν με τους θεούς της δημιουργίας, και για τους διανοούμενους, επιστήμονες και ποιητές που επιχειρούν να αποκαλύψουν το μυστικό του στενού πνευματικού και πολιτιστικού δεσμού μας με το υγρό στοιχείο που μας περιβάλλει. Η επινόηση συσκευών που μας επιτρέπουν να αναπνέουμε μέσα στο νερό μας έδωσε τη δυνατότητα να διαπεράσουμε το φράγμα της επιφάνειας και να εξερευνήσουμε τους μυστηριώδεις βυθούς. Κι έτσι εγκαινιάστηκε η εποχή που θα οδηγήσει στην κατάκτηση του υδάτινου κόσμου, που φαντάζει το ίδιο μυστήριος και συναρπαστικός όσο και το διάστημα. |