Choris prostati

Ένας οδοντίατρος εισάγεται στο νοσοκομείο.
Στην αναστάτωση αυτή επιθυμεί μόνο τη μοναξιά, την ησυχία του και τη συντροφιά των βιβλίων. Παρά τη θέλησή του, όμως, η ηρεμία του διαταράσσεται συνεχώς από τους συγγενείς αλλά και τους απρόσμενους επισκέπτες: η σύζυγος και η κόρη, ο μικρός συγκάτοικος στο δωμάτιο, η γιαγιά του μικρού συγκατοίκου, οι φίλοι, οι συνάδελφοι, δυο μετανάστες από το χωριό, ο παπα-Χρήστος, μέχρι κι ένας καθηγητής πανεπιστημίου, όλοι σαν συνωμότες από το θέατρο σκιών «εισβάλλουν» διαδοχικά στο δωμάτιο, για να τον δουν, για να δείξουν εμπράκτως το ενδιαφέρον τους, αλλά και για να αποκαλύψουν άθελά τους την ιλαροτραγωδία που διέπει τον ανθρώπινο βίο.
Με τη «σαρκαστική» ευαισθησία και το υποδόριο χιούμορ που χαρακτηρίζουν και τα προηγούμενα βιβλία του, ο Δημήτρης Γκιώνης συνθέτει και αυτή τη φορά ένα απρόβλεπτο αφήγημα, που διαβάζεται σαν μάθημα ανατομίας της ελληνικής κοινωνίας και, ταυτόχρονα, σαν εκτενές ανέκδοτο, όπου το παράδοξο και το γελοίο αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.