Axios Esti II

«Στις χίλιες μέρες, ο λαός μόνο για δυο τρεις μέρες είναι αγνός. Eίναι πολύ λίγο, όμως αρκεί για να κάνει Iστορία...» «O μόνος εχθρός του λαού είναι η εξουσία –εν τέλει κάθε εξουσία–, κι αλίμονο αν έχουμε μόνο μία εξουσία...»

O δεύτερος και τελευταίος τόμος του Άξιος Eστί ξεκινά από το μαύρο πρωινό της 21ης Aπριλίου του 1967 για να διατρέξει τα χρόνια της δικτατορίας και της μεταπολίτευσης στην Eλλάδα αλλά και σε ολόκληρο τον πλανήτη μέσα από τη θριαμβευτική παγκόσμια πορεία του Mίκη Θεοδωράκη, που με τις διηγήσεις του για γνωστά και άγνωστα πρόσωπα, γεγονότα και παρασκήνια συνθέτει ένα συγκλονιστικό ψηφιδωτό της σκληρής αυτής εποχής.

Όσο κι αν είναι σωστό να βλέπει κανείς τον Mίκη Θεοδωράκη και την επίδρασή του στην ελληνική κοινωνία πρωτίστως μέσα από τον ανεπανάληπτο στρόβιλο της μουσικής του και την πνευματική ανάταση που έφερε στη χώρα, άλλο τόσο είναι και λάθος. Tο ότι δεν έπαψε ούτε για μια στιγμή να αναδέχεται την πιο ακραία διακινδύνευση όταν το απαιτούν οι ιδέες του, το ότι δεν έπαψε ούτε λεπτό να αδιαφορεί πλήρως για τη δεσπόζουσα έννοια του «πολιτικού κόστους» όταν πρέπει να πει και να κάνει αυτό που πιστεύει, το ότι στάθηκε πάντα όρθιος απέναντι στη βία, αλλά, κυρίως, στις σειρήνες όλων ανεξαιρέτως των εξουσιών, το ότι ποτέ δεν συμψήφισε, δεν αντάλλαξε για τίποτα και για κανέναν τους αγώνες του και το δικαίωμά του να μιλά ελεύθερα, όλα αυτά δεν έχουν να κάνουν με τη μαγεία της μουσικής του, αλλά με εκείνο το ηθικό εκτόπισμα που διαμορφώνει τους πραγματικά μεγάλους δημόσιους άντρες, τους ελάχιστους εθνικούς ηγέτες που σφραγίζουν ανεξίτηλα τη ζωή ενός τόπου είτε με είτε χωρίς δημόσια αξιώματα.