Oi gynaikes tis Kyriakis

Λίγο μετά το τέλος του πολέμου και ενώ ο έλεγχος της εξουσίας ήταν το πάθος των ισχυρών, οι απλοί άνθρωποι, αν και γιόρταζαν την απελευθέρωση, κρατούνταν υποταγμένοι σε αποφάσεις αλλοεθνών, που ύφαιναν τη μελλοντική τους ανελευθερία...
Σ' αυτούς τους δύσκολους καιρούς, όπου οι φωνές για ειρήνη και δικαιοσύνη χαμήλωναν τα σύννεφα, η Μέλπω με τον Ριτς αγάπησαν και ερωτεύτηκαν ό,τι τους έλειπε. Ο ένας μέσα από τα μάτια του άλλου. Ο Ριτς έφτασε στην ερειπωμένη γειτονιά της μαζί με την αμερικανική βοήθεια, αρχισχεδιαστής στρατιωτικών αεροδρομίων, και η Μέλπω, με μια σπάνια ομορφιά κι ένα αλύγιστο πείσμα, προσπάθησε να αλλάξει τη σκοπιμότητα εκείνων των καιρών, που τους πλάκωνε σαν τη σκιά της καταιγίδας. «Ο κόσμος δεν είναι μόνο όσα ξέρουμε», της έγραφε, «και η ζωή δεν μπορεί να σ' τα δώσει όλα. Μα εγώ πήρα τα περισσότερα, γιατί είχα την τύχη να σε γνωρίσω». Κι έγραφε για τη Μέλπω και την Ελλάδα σαν να' ταν ένα... Ένα, όπως και όλα που, φανερωμένα στον ορίζοντα, αναζητούσαν το καθένα τον ίσκιο ή την ελπίδα του...