Tzenta (Djeddah)

Τζέντα, δεκαετία του '50. Η πόλη όπου τα πάντα απαγορεύονται. O κινηματογράφος, το γραμμόφωνο, το οινόπνευμα, ακόμα και το τηλέφωνο, θεωρούνται σύνεργα του Διαβόλου. Οι γυναίκες δε βγαίνουν ασυνόδευτες ή ακάλυπτες και μόνο οι ξένες έχουν το προνόμιο να κυκλοφορούν με μακρυμάνικα φορέματα. Το επίνειο της Μέκκας προετοιμάζεται για να γίνει η πατρίδα των πετρελαίων και η κοιτίδα των οικονομικών εξελίξεων. Είναι η πόλη όπου ξεκινά η μάχη του Αριστοτέλη Ωνάση για να σπάσει το αραβικό κατεστημένο και ταυτόχρονα η πόλη όπου έρχονται, αφήνοντας την Αλεξάνδρεια, οι ήρωες του βιβλίου, για να αψηφήσουν το άγνωστο και να αντιπαρατεθούν στην πρόκληση.

Στο εξομολογητικό αυτό αφήγημα της Αλεξάνδρας Παπαδημητρίου αναβιώνουν πρόσωπα υπαρκτά, μελωδίες αισθαντικές, αυθεντικές μυρωδιές και αρώματα της Αραβίας, που ανασυστήνουν τη γοητευτική ατμόσφαιρα της Ανατολής, το εντυπωσιακό ψηφιδωτό μιας ολόκληρης εποχής, αλλά και την αληθινή ιστορία μιας οικογένειας που ήταν «εκεί», όταν γεννιόταν η νέα πόλη από τον πλούτο της ερήμου.

Γέννημα-θρέμμα της Αλεξάνδρειας και του Αβερώφειου Παρθεναγωγείου, η Αλεξάνδρα Κρασάρη παντρεύτηκε το 1953 τον επίσης Αλεξανδρινό και Αβερωφίτη Στέλιο Παπαδημητρίου. Γνωρίστηκαν στην ηλικία των είκοσι τριών, τότε που οι ελληνικές σχολές της Αλεξάνδρειας είχαν σχεδόν τρεις χιλιάδες μαθητές. Όταν, αργότερα, οι μαθητές μειώθηκαν στους εξήντα και οι διδάσκοντες έγιναν ελάχιστοι, η Αλεξάνδρα και ο Στέλιος Παπαδημητρίου αποφάσισαν να επαναπατριστούν, καθώς έβλεπαν τα τρία αγόρια τους να είναι οι μόνοι Ευρωπαίοι μαθητές στη Σχολή «Σεντ Μαρκ», το κατεξοχήν κάποτε πανευρωπαϊκό εκπαιδευτήριο. Το 1966 εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα, όπου σπούδασαν και τα τρία παιδιά τους, από το δημοτικό έως το πανεπιστήμιο και το Πολυτεχνείο. Η Αλεξάνδρα δίδαξε στο Ινστιτούτο Αμερικανικών Σπουδών έως το 1970 και ο σύζυγός της άσκησε ευτυχής τη δικηγορία στη χώρα όπου γεννήθηκε ως επιστήμη.