|
"Κοίταξα γύρω μου. Όλα τα μάτια πάνω μου κολλημένα. Αυστηροί. Έχω την εντύπωση πως εκείνη την ώρα όλοι τους θα μου 'διναν από ένα χαστούκι. Έκλεισα τα μάτια μου κι άρχισα να θυμάμαι: Ήταν Μάης κι ήμουν στην έκτη τάξη. Είχαμε πάει ημερήσια εκδρομή στην παραλία. Παίξαμε, κολυμπήσαμε. Το μεσημέρι ξαπλώσαμε κάτω απ' τα πεύκα. Μισόκλεινα τα μάτια, κοίταζα τα κουκουνάρια κι έπλαθα με τη φαντασία μου εικόνες".
Τη ζωή χωρίς όνειρα και προοπτική για τα παιδιά που αναγκάστηκαν να ζήσουν στο εξωτερικό, μακριά από τις ρίζες τους, αποδίδει ο Χρήστος Ταρναράς, συνδυάζοντας τις πιο σκληρές εικόνες της καθημερινότητας με τις πιο τρυφερές στιγμές της παιδικής ηλικίας.
Τα "παιδιά των φαναριών" ξυπνούν την ανθρώπινη συνείδησή μας, που ποδοπατείται από την ξενοφοβία, το ρατσισμό και την απόρριψη για οτιδήποτε βρίσκεται έξω από τα στενά πλαίσια μίας συμβατικής ζωής. Με ευαισθησία περιγράφεται η διέξοδος που βρίσκει στη ζωγραφική ένα από τα ξενιτεμένα παιδιά, καθώς και η προσπάθεια που καταβάλλει παράλληλα για την ανεύρεση των χαμένων του γονιών.
Έχοντας συνεχώς στη μνήμη του το πατρικό σπίτι, αποφασίζει στα είκοσί του χρόνια να ξεκινήσει μια νέα περιπέτεια: εκείνη της επιστροφής Με γλώσσα απλή κι ελκυστική, ο Χρήστος Ταρναράς μας εισάγει στον ιδιαίτερο κόσμο των παιδιών της προσφυγιάς, αναγκάζοντάς μας να ασκήσουμε κριτική στην προσωπική μας στάση τόσο απέναντι στα προσφυγόπουλα όσο και απέναντι στην ίδια τη ζωή. |
iNFO-GRECE.com
