Apo tin Anatoli sti Dysi

Tο μυθιστόρημα Από την Ανατολή στη Δύση είναι ένας υπέροχος συνδυασμός ιστορικών γεγονότων μέσα από το οδοιπορικό μιας οικογένειας της Μακεδονίας, από το 1880 μέχρι σήμερα.
Aκολουθούμε τους ήρωές μας από τη Μακεδονία στην Οδησσό και την Αγία Πετρούπολη να μεταφέρουν τη γνώση της καπνοκαλλιέργειας στα πέρατα του κόσμου. Ριζώνουμε μαζί τους στην Αίγυπτο, στην Αλεξάνδρεια. Γινόμαστε μάρτυρες στη δημιουργία της αμύθητης περιουσίας τους στις χασιέντες της Αργεντινής και στο Μπουένος Άιρες. Από τους χορούς στα χειμερινά ανάκτορα του τσάρου ως τα αργεντίνικα ταγκό της Εβίτα Περόν, λάμπουν και δημιουργούν. Λικνίζονται ράθυμα πάνω στις καμήλες, ακολουθώντας τα μυστικά του Νείλου, δίπλα στις πυραμίδες των φαραώ, και συναναστρέφονται με σπουδαίες προσωπικότητες της Αλεξάνδρειας. Mα πάνω απ’ όλα μεταφέρουν τα οράματα, το πάθος και τα βιώματά τους, ενώ η μοναδική ιστορία της Ελλάδας πρωταγωνιστεί.
Εδώ παντρεύονται τα συναισθήματα με τον ηρωισμό, τον έρωτα και το πάθος, ενώ η ιστορία κυλά γύρω τους. Zουν, αγαπούν, πολεμούν, δακρύζουν και γελούν δυνατά, πλατιά και ελεύθερα...

«Δεν υπάρχει ζύγι στο δόσιμο της ψυχής. Όταν κανείς καταθέτει τα όριά του, οι φραγμοί πέφτουν.
»Αρχή στο κορμί; Τέλος; Κουβάρι οι αισθήσεις με τα αγγίγματα. Άγρια ζώα στην πάλη του κορμιού με την καρδιά.
»Ύστερα έρχεται η ολοκλήρωση, σαν ψίθυρος ευλογημένος. Σαν δροσιά στη δίψα της ψυχής για αγάπη».
«Το σπίτι στο λόφο είχε την καμινάδα του στο ψηλότερο σημείο της περιοχής. Σε αυτή τη βίγλα έχτισε τη φωλιά του ένα ζευγάρι πελαργών που φτερούγιζε ολημερίς πάνω από τα κτήματα του Θανάση.
»Αυτοί, κόβοντας βόλτες ψηλά, πέρα από τα κλαδιά των δέντρων, είδαν πρώτοι ένα χάραμα να φεύγει το κάρο για τη Δράμα. Ήταν φορτωμένο με πράγματα παλιά. Έπιπλα, εργαλεία, στρωσίδια και ό,τι άλλο έχει ένα νοικοκυριό.
»Πετούσαν πάνω από το κάρο οι πελαργοί, μέχρι που αυτό απομακρύνθηκε πολύ και τότε γύρισαν πίσω για να μη χάσουν τη φωλιά τους.
»Ο ήλιος είχε ανατείλει πια και το φως κυριαρχούσε στον ουρανό, τον κάμπο και τα γυμνά κλαριά των δέντρων.
»Αυτό το χειμωνιάτικο πρωινό, εκεί ψηλά στην καμινάδα έκανε μεγάλη παγωνιά, τα άχυρα όμως της φωλιάς ζέσταιναν τα πουλιά...»